انواع دتکتور چیست ؟ شرایط نصب آنها چگونه است؟

انواع دتکتور چیست؟

دتکتورها (سنسورها) ابزارهایی هستند که برای شناسایی یا اندازه‌گیری یک ویژگی خاص در محیط استفاده می‌شوند. این ویژگی ممکن است از جمله حرارت، دود، گازهای مضر، حرکت و غیره باشد. انواع مختلفی از دتکتورها وجود دارد که به منظور تشخیص مختلف موارد طراحی و استفاده می‌شوند. برخی از انواع دتکتورها عبارتند از:

دتکتور حرارتی: این نوع دتکتورها برای تشخیص تغییرات دما و شناسایی حرارت به کار می‌روند. غالباً در سیستم‌های اعلام حریق استفاده می‌شوند.

دتکتور دودی: این دتکتورها برای تشخیص دود تولید شده در صورت وقوع حریق به کار می‌روند. آنها می‌توانند بر اساس پراکندگی نور یا تغییر در جریان هوا، دود را تشخیص دهند.

دتکتور گاز: این نوع دتکتورها برای تشخیص و اندازه‌گیری میزان گازهای مضر در هوا مانند گازهای CO (اکسید کربن) یا گازهای قابل احتراق مورد استفاده قرار می‌گیرند.

دتکتور حرکتی: این دتکتورها برای تشخیص حرکت در یک منطقه مشخص استفاده می‌شوند، معمولاً برای سیستم‌های امنیتی یا روشنایی اتوماتیک.

دتکتور آب: این نوع دتکتورها برای تشخیص حضور آب در مکان‌هایی مانند زیرزمین‌ها، سردخانه‌ها و غیره استفاده می‌شوند تا از آسیب به موارد یا تجهیزات محافظت کنند.

دتکتور رادیواسیون: برای اندازه‌گیری میزان تابشات رادیویی در محیط استفاده می‌شود، به عنوان مثال در ایستگاه‌های هسته‌ای یا محیط‌های کاری که با مواد رادیواکتیو کار می‌کنند.

دتکتور نور: این دتکتورها برای تشخیص حضور یا عدم حضور نور در یک محیط استفاده می‌شوند، معمولاً برای کنترل سیستم‌های روشنایی خودکار.

هر نوع دتکتور بر اساس نوع ویژگی که تشخیص می‌دهد، طراحی و عملکرد خاصی دارد و در برخی از موارد ممکن است با استفاده از ترکیبی از این دتکتورها، سیستم‌های شناسایی و اعلام خطرات مختلف طراحی شوند.

دتکتور حرارتی

دتکتور حرارتی یک نوع دتکتور است که برای تشخیص تغییرات دما و شناسایی حرارت در محیط استفاده می‌شود. این دتکتورها به طور عمده در سیستم‌های اعلام حریق استفاده می‌شوند و وظیفه اصلی آنها تشخیص حرارت ناشی از حریق و اعلام آن به صورت سریع به سیستم‌های هشداردهنده است.

ترکیبات و عملکرد دتکتورهای حرارتی ممکن است متفاوت باشد ولی عموماً شامل مؤلفه‌های زیر می‌شوند:

حسگر حرارتی: این حسگرها برای اندازه‌گیری دما در محیط استفاده می‌شوند. آنها می‌توانند براساس تغییر مقاومت الکتریکی، تغییر ولتاژ یا تغییر دیگر پارامترهای الکتریکی حرارت را تشخیص دهند.

سیستم آچار مکانیکی: برخی از دتکتورهای حرارتی دارای سیستم‌های آچار مکانیکی هستند که در صورت رسیدن دمای محیط به سطح مشخص، به صورت مستقیم و با تغییر شکل یا وضعیت، اعلام حرارت را فراهم می‌کنند.

سیستم انتقال حرارت: بعضی از دتکتورهای حرارتی بر مبنای انتقال حرارت عمل می‌کنند. به عبارت دیگر، آنها به سرعت تغییر دمای محیط را تشخیص می‌دهند و در صورتی که دما به سطح مشخصی از تغییرات برسد، هشدار حرارت را فعال می‌کنند.

سیستم الکترونیکی: برخی از دتکتورهای حرارتی دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که تغییرات دما را به وسیله حسگرهای مختلف تشخیص داده و سیگنال هشدار را ایجاد می‌کنند.

دتکتورهای حرارتی به دلیل عدم وجود حساسیت به دود و مواد دیگری که ممکن است در محیط وجود داشته باشند، معمولاً در مکان‌هایی که استفاده از دتکتورهای دودی مناسب نیست، مورد استفاده قرار می‌گیرند، مانند آشپزخانه‌ها یا اتاق‌هایی که دود یا بخارهایی تولید می‌شود که ممکن است دتکتورهای دودی را به طور غلط فعال کنند.

دتکتور دودی

دتکتور دودی یک نوع سنسور است که برای تشخیص دود در محیط استفاده می‌شود. این دتکتورها در سیستم‌های اعلام حریق بسیار مهم هستند، زیرا قادرند به صورت سریع و اتوماتیک حضور دود را تشخیص داده و هشدار را فعال کنند، که این اقدام می‌تواند از صدمات جدی و خسارات ناشی از حریق جلوگیری کند.

ترکیبات و عملکرد دتکتورهای دودی ممکن است متفاوت باشد، اما عموماً شامل اجزاء زیر می‌شوند:

حسگر دود: این قسمت از دتکتور مسئول تشخیص حضور دود در محیط است. حسگرهای دود می‌توانند بر پایه تغییرات در مقاومت الکتریکی، پراکندگی نور، یا تغییرات دیگری که در حضور دود اتفاق می‌افتد، عمل کنند.

سیستم الکترونیکی: بعضی از دتکتورهای دودی دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که سیگنال‌هایی که از حسگر دود دریافت می‌شود را تحلیل می‌کنند و در صورت تشخیص دود، هشدار را فعال می‌کنند.

سیستم هشدار: این بخش از دتکتور مسئول فعال کردن سیستم هشدار می‌باشد. بعد از تشخیص دود، دتکتور هشدار را فعال می‌کند که می‌تواند شامل صدای هشدار، ارسال پیام به مرکز کنترل، یا فعال کردن سیستم‌های اعلام حریق دیگر باشد.

دتکتورهای دودی معمولاً به صورت دیواری یا سقفی نصب می‌شوند و در مکان‌هایی مانند اتاق‌ها، کارخانه‌ها، ادارات، و غیره استفاده می‌شوند. این دتکتورها به عنوان یکی از ابزارهای اصلی در پیشگیری و کنترل حریق در ساختمان‌ها و اماکن عمومی بسیار حیاتی هستند.

دتکتور گاز

دتکتور گاز یک نوع سنسور است که برای تشخیص و اندازه‌گیری میزان گازهای مختلف در محیط استفاده می‌شود. این دتکتورها در مکان‌هایی که ممکن است با تراکم گازهای مضر روبه‌رو شوند، نصب می‌شوند تا به طور سریع و اتوماتیک هشدار دهند و اقدامات پیشگیری و ایمنی لازم انجام شود.

عملکرد دتکتورهای گاز ممکن است بسته به نوع گازی که تشخیص می‌دهند، متفاوت باشد، اما اصولاً شامل اجزاء زیر می‌شوند:

حسگر گاز: این بخش از دتکتور مسئول تشخیص حضور گاز در محیط است. حسگرهای گاز می‌توانند بر اساس تغییر در مقاومت الکتریکی، تغییر در حساسیت نور، تغییر در ولتاژ، یا دیگر پارامترهای الکتریکی عمل کنند تا حضور گاز را تشخیص دهند.

سیستم الکترونیکی: بعضی از دتکتورهای گاز دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که سیگنال‌هایی که از حسگر گاز دریافت می‌شود را تحلیل می‌کنند و در صورت تشخیص گاز، هشدار را فعال می‌کنند.

سیستم هشدار: این بخش از دتکتور مسئول فعال کردن سیستم هشدار می‌باشد. بعد از تشخیص گاز، دتکتور هشدار را فعال می‌کند که ممکن است شامل صدای هشدار، ارسال پیام به مرکز کنترل، یا فعال کردن سیستم‌های اعلام خطر دیگر باشد.

دتکتورهای گاز معمولاً به صورت دیواری یا سقفی نصب می‌شوند و در مکان‌هایی مانند کارخانه‌ها، آشپزخانه‌ها، اتاق‌های خالی‌سازی، و غیره استفاده می‌شوند. این دتکتورها می‌توانند برای تشخیص گازهای مختلف مانند گاز CO (اکسید کربن)، گاز هیدروژن، گاز متان و سایر گازهای مضر استفاده شوند.

دتکتور حرکتی

دتکتور حرکتی یک نوع سنسور است که برای تشخیص حرکت در یک منطقه مشخص استفاده می‌شود. این دتکتورها به وسیله تکنولوژی‌های مختلفی مانند امواج فراصوتی، امواج مایکروویو، امواج مادون قرمز، یا تغییرات در فیلد مغناطیسی عمل می‌کنند تا حرکت را تشخیص دهند.

عملکرد دتکتورهای حرکتی ممکن است بسته به نوع تکنولوژی مورد استفاده، متفاوت باشد، اما اصولاً شامل اجزاء زیر می‌شوند:

سنسور حرکت: این بخش از دتکتور مسئول تشخیص حرکت در محدوده اختصاصی است. سنسورهای حرکت می‌توانند بر اساس تغییرات در امواج فراصوتی، امواج مایکروویو، امواج مادون قرمز، یا تغییرات در فیلد مغناطیسی عمل کنند.

سیستم الکترونیکی: بعضی از دتکتورهای حرکتی دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که سیگنال‌هایی که از سنسور حرکت دریافت می‌شود را تحلیل می‌کنند و در صورت تشخیص حرکت، هشدار را فعال می‌کنند.

سیستم هشدار: این بخش از دتکتور مسئول فعال کردن سیستم هشدار می‌باشد. بعد از تشخیص حرکت، دتکتور هشدار را فعال می‌کند که ممکن است شامل صدای هشدار، ارسال پیام به مرکز کنترل، یا فعال کردن سیستم‌های اعلام خطر دیگر باشد.

دتکتورهای حرکتی معمولاً در سیستم‌های امنیتی یا روشنایی اتوماتیک استفاده می‌شوند. آنها می‌توانند در مکان‌هایی مانند ادارات، ساختمان‌های تجاری، منازل، پارکینگ‌ها، و غیره نصب شوند تا حرکت ناخواسته در این مناطق را تشخیص دهند و اقدامات مناسبی را فعال کنند.

دتکتور آب

دتکتور آب یک نوع سنسور است که برای تشخیص حضور آب در مکان‌های خاص مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دتکتورها به طور عمده در مکان‌هایی که ممکن است با سیلاب، نشتی آب، یا افزایش ناگهانی سطح آب مواجه شوند، نصب می‌شوند تا به صورت سریع و اتوماتیک هشدار دهند و از آسیب به موارد و تجهیزات محافظت کنند.

عملکرد دتکتورهای آب ممکن است بسته به نوع تکنولوژی مورد استفاده، متفاوت باشد، اما اصولاً شامل اجزاء زیر می‌شوند:

سنسور آب: این بخش از دتکتور مسئول تشخیص حضور آب در مکان مورد نظر است. سنسورهای آب می‌توانند بر اساس تغییرات در مقاومت الکتریکی، تغییرات در حساسیت نور، تغییرات در ولتاژ، یا تغییرات فیزیکی دیگری عمل کنند تا حضور آب را تشخیص دهند.

سیستم الکترونیکی: بعضی از دتکتورهای آب دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که سیگنال‌هایی که از سنسور آب دریافت می‌شود را تحلیل می‌کنند و در صورت تشخیص آب، هشدار را فعال می‌کنند.

سیستم هشدار: این بخش از دتکتور مسئول فعال کردن سیستم هشدار می‌باشد. بعد از تشخیص حضور آب، دتکتور هشدار را فعال می‌کند که ممکن است شامل صدای هشدار، ارسال پیام به مرکز کنترل، یا فعال کردن سیستم‌های اعلام خطر دیگر باشد.

دتکتورهای آب معمولاً در مناطقی که در معرض خطرات مربوط به آب قرار دارند، نصب می‌شوند. این مناطق می‌توانند شامل سیستم‌های آبیاری، سیستم‌های سراسری آب، اتاق‌های فناوری، پارکینگ‌ها، سردخانه‌ها و غیره باشند. دتکتورهای آب از اهمیت بالایی برخوردارند زیرا زمانی که نشتی یا سیلابی رخ دهد، می‌توانند به طور سریع هشدار دهند و از آسیب به محیط و تجهیزات جلوگیری کنند.

دتکتور رادیواسیون

دتکتور رادیواسیون یک نوع سنسور است که برای اندازه‌گیری میزان تابشات رادیویی در محیط استفاده می‌شود. این دتکتورها به منظور اندازه‌گیری میزان تابشات یونساز در محیط، معمولاً در محیط‌هایی مانند ایستگاه‌های هسته‌ای، آزمایشگاه‌های پزشکی، و صنایع هسته‌ای استفاده می‌شوند.

عملکرد دتکتورهای رادیواسیون بسته به نوع تکنولوژی مورد استفاده می‌تواند متفاوت باشد. با این حال، اصولی که بیشتر دتکتورهای رادیواسیون را تشکیل می‌دهند عبارتند از:

سنسور تابشات رادیویی: این بخش از دتکتور مسئول اندازه‌گیری تابشات رادیویی در محیط است. این سنسورها معمولاً بر پایه‌ی موادی مانند سیلیسیم، گریزافتیوم، یا مواد نیمه‌هادی تولید می‌شوند که قادر به تولید سیگنال‌های الکتریکی هستند که تابشات رادیویی را اندازه‌گیری می‌کنند.

سیستم الکترونیکی: بعضی از دتکتورهای رادیواسیون دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که سیگنال‌هایی که از سنسور تابشات رادیویی دریافت می‌شوند را تحلیل می‌کنند و میزان تابشات رادیویی را نمایش می‌دهند.

سیستم هشدار: این بخش از دتکتور مسئول فعال کردن سیستم هشدار می‌باشد. بعد از اندازه‌گیری تابشات رادیویی، دتکتور هشدار را فعال می‌کند که ممکن است شامل صدای هشدار، ارسال پیام به مرکز کنترل، یا فعال کردن سیستم‌های اعلام خطر دیگر باشد.

دتکتورهای رادیواسیون برای اندازه‌گیری تابشات یونساز کاربرد دارند و در مکان‌هایی مانند ایستگاه‌های هسته‌ای، کارخانه‌های پرتودرمانی، آزمایشگاه‌های پزشکی و غیره استفاده می‌شوند. این دتکتورها بسیار حیاتی هستند، زیرا اندازه‌گیری دقیق تابشات رادیویی برای ایمنی کارکنان و جلوگیری از تعریض افراد به تابش‌های مضر بسیار حائز اهمیت است.

دتکتور نور

دتکتور نور یا سنسور نور یک نوع سنسور است که برای تشخیص حضور یا عدم حضور نور در محیط استفاده می‌شود. این دتکتورها به طور عمده در سیستم‌های روشنایی خودکار یا سیستم‌های کنترل نور مورد استفاده قرار می‌گیرند. وظیفه اصلی آنها تغییر وضعیت نور محیط را تشخیص داده و به متغیرهای مختلفی مانند روشنایی محیط، تایمرهای روشنایی و خاموشی، یا کنترل دستگاه‌های نوری وصل شده، واکنش نشان دهند.

عملکرد دتکتورهای نور معمولاً شامل اجزاء زیر است:

سنسور نور: این بخش از دتکتور مسئول تشخیص میزان نور محیط است. سنسورهای نور می‌توانند بر اساس تغییرات در مقاومت الکتریکی، تغییرات در حساسیت نور، یا تغییرات دیگری که در حضور یا عدم حضور نور اتفاق می‌افتد، عمل کنند.

سیستم الکترونیکی: بعضی از دتکتورهای نور دارای سیستم‌های الکترونیکی هستند که سیگنال‌هایی که از سنسور نور دریافت می‌شود را تحلیل می‌کنند و وضعیت نور محیط را مشخص می‌کنند.

سیستم کنترل: این بخش از دتکتور مسئول کنترل دستگاه‌های نوری است که وصل شده‌اند. بر اساس اطلاعاتی که از سنسور نور دریافت می‌شود، دتکتور می‌تواند دستگاه‌های نوری را روشن یا خاموش کند، و یا وضعیت آنها را کنترل کند.

دتکتورهای نور معمولاً در مکان‌هایی مانند اتاق‌ها، سالن‌ها، ساختمان‌ها، و فضاهای عمومی دیگر نصب می‌شوند. آنها به منظور صرفه‌جویی در مصرف انرژی، افزایش راحتی و امنیت در محیط‌های داخلی و خارجی، و ایجاد راحتی بیشتر برای ساکنان یا کاربران محیط‌ها استفاده می‌شوند.

تفاوت دتکتور و سنسور چیست؟

تفاوت اصلی بین دتکتور و سنسور در نحوه استفاده و وظیفه‌ای است که انجام می‌دهند. این دو اصطلاح به طور گسترده در علوم و فناوری مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما معمولاً به مفاهیم متفاوتی اشاره دارند:

سنسور (Sensor):

یک سنسور یا سنسور حسگری است که میزان یا تغییر در یک ویژگی خاص از محیط را اندازه‌گیری می‌کند. این ویژگی‌ها می‌توانند شامل دما، فشار، نور، رطوبت، شتاب، و غیره باشند.
سنسورها به عنوان اجزای اصلی در دستگاه‌های الکترونیکی و مکانیکی، سیستم‌های کنترل، سیستم‌های اندازه‌گیری، و سایر اپلیکیشن‌ها استفاده می‌شوند.
مثال‌هایی از سنسورها شامل سنسور دما، سنسور حرکت، سنسور فشار، سنسور نور، سنسور رطوبت و غیره می‌شود.

دتکتور (Detector):

یک دتکتور یا حسگر تشخیصی است که به صورت خودکار و معمولاً با استفاده از سنسورها، تغییر در محیط را تشخیص می‌دهد و وظیفه‌ای خاص را انجام می‌دهد.
دتکتورها معمولاً برای تشخیص و اعلام وقوع یک وضعیت خاص یا وقایعی مانند حریق، نشتی، حضور افراد و غیره استفاده می‌شوند.
مثال‌هایی از دتکتورها شامل دتکتور دود، دتکتور حرکت، دتکتور نشت گاز، دتکتور حرارت، و غیره می‌شود.
بنابراین، اصطلاح “سنسور” به دستگاهی اشاره دارد که میزان یا تغییر در یک ویژگی مشخصی را اندازه‌گیری می‌کند، در حالی که “دتکتور” به دستگاهی اشاره دارد که به طور خودکار تغییرات مشخصی در محیط را تشخیص می‌دهد و عملیات مشخصی را انجام می‌دهد.

آیا سنسور ها هم جزئی حتمی در دتکتورها است یا نه دتکتور میتواند بدون داشتن سنسور کار کند؟

در اکثر موارد، دتکتورها از سنسورها برای تشخیص تغییرات در محیط استفاده می‌کنند، اما این قاعده مطلق نیست و بسته به نوع دتکتور و وظیفه‌ای که بر عهده دارد، ممکن است بدون استفاده از سنسورها کار کنند. به طور کلی:

در اکثر دتکتورها، مانند دتکتور حرارت، دتکتور دود، دتکتور حرکت، و دتکتورهای دیگر، سنسورها به عنوان اجزای اساسی برای تشخیص تغییرات در محیط و تولید سیگنال مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بعضی دتکتورها ممکن است بدون سنسورها کار کنند:

در برخی از موارد، دتکتورها ممکن است برای تشخیص تغییراتی که بر اساس شرایط خاص و محدودیت‌های خاصی اتفاق می‌افتد، بدون سنسورها کار کنند. این امر معمولاً در دتکتورهای بر اساس الگوریتم‌های نرم‌افزاری یا سیستم‌های اتوماتیکی که به اطلاعاتی مانند داده‌های ورودی از دستگاه‌های دیگر نیاز دارند، رخ می‌دهد.
بنابراین، در اکثر موارد، سنسورها بخش اساسی و حتمی از دتکتورها هستند، اما در برخی موارد خاص، دتکتورها ممکن است بدون استفاده از سنسورها کار کنند، بلکه از روش‌های دیگری برای تشخیص و پردازش اطلاعات استفاده کنند.

دتکتورهای بدون سنسور

باوجود اینکه در بسیاری از موارد، دتکتورها از سنسورها برای تشخیص تغییرات استفاده می‌کنند، اما در برخی موارد خاص، دتکتورها ممکن است بدون استفاده از سنسورها کار کنند و به روش‌های دیگری برای تشخیص و پردازش اطلاعات استفاده کنند.

بعضی دتکتورهای بدون سنسور عبارتند از:

دتکتور فشار خطوط لوله‌ها:

این دتکتورها بدون استفاده از سنسورها کار می‌کنند و بر اساس تغییرات در فشار خطوط لوله‌ها تغییرات را تشخیص می‌دهند. به عنوان مثال، در صورت نشتی یا کاهش ناگهانی فشار در خط لوله، دتکتور فشار به طور خودکار هشدار می‌دهد.

دتکتور حلقه های زمانی (Loop Detectors):

این دتکتورها بدون استفاده از سنسورها عمل می‌کنند و برای تشخیص حضور و عبور وسایل نقلیه از طریق یک حلقه هادی در جاده استفاده می‌شوند. این دتکتورها بر اساس تغییرات در فرکانس و قدرت سیگنال‌های الکترومغناطیسی تولید شده توسط وسایل نقلیه عمل می‌کنند.

دتکتور آتش‌نشانی (Fire Detectors)

برخی از دتکتورهای آتش‌نشانی بدون سنسورها کار می‌کنند. به عنوان مثال، سیستم‌های آتش‌نشانی بر اساس تشخیص دود، حرارت یا تغییرات دیگری که به وقوع حادثه اشاره دارند، عمل می‌کنند.
دتکتور وزن (Weight Detectors)

این دتکتورها برای تشخیص وزن یا بار وسایل حمل و نقل استفاده می‌شوند، بدون استفاده از سنسورها کار می‌کنند. به عنوان مثال، در ترددهای جاده‌ای بزرگراهی، دتکتورهای وزن ممکن است بر روی بخش‌های خاص جاده نصب شده و وزن وسایل نقلیه را اندازه‌گیری کنند.

دتکتور صدا (Sound Detectors)

این دتکتورها برای تشخیص و اندازه‌گیری سطح صداها در محیط استفاده می‌شوند. بدون استفاده از سنسورها کار می‌کنند و میزان صدا را تشخیص داده و در صورتی که میزان صدا به حد مشخصی برسد، هشدار می‌دهند.
به طور کلی، این دتکتورها بر اساس تغییرات محیطی خاص و بدون استفاده از سنسورها عمل می‌کنند، اما در برخی موارد ممکن است برای عملکرد بهتر از سنسورها نیز استفاده شود.

اجزای یک دتکتور شامل موارد ذیل می باشد

اجزای یک دتکتور ممکن است بسته به نوع دتکتور و کاربرد خاص آن متغیر باشد. اما به طور کلی، اجزای یک دتکتور عبارتند از:

سنسور: برای تشخیص تغییرات در محیط و یا حالت خاص، مانند حرارت، دود، حرکت، فشار، نور، صدا و غیره.

سیستم الکترونیکی: برای پردازش سیگنال‌های دریافتی از سنسور، تحلیل داده‌ها و تصمیم‌گیری در مورد وقوع رویداد.

سیستم هشدار: برای فعال کردن اعلان‌های هشدار مرتبط با وقوع رویداد تشخیص داده شده، مانند صدای هشدار، نمایش پیام، ارسال اطلاعات به سیستم‌های مرکزی و غیره.

منبع تغذیه: برای تأمین انرژی مورد نیاز دستگاه، مانند باتری، منبع تغذیه برقی و غیره.

اتصالات و کابل‌ها: برای اتصال دستگاه به منابع تغذیه و سیستم‌های دیگر و انتقال اطلاعات و سیگنال‌ها.

قطعات مکانیکی: بسته به نوع و کاربرد دتکتور، ممکن است قطعات مکانیکی مانند بدنه، قاب، پوشش، بستر نصب و غیره وجود داشته باشد.

دیگر اجزا و تجهیزات مربوط: این شامل هر نوع قطعه، حسگر یا تجهیزات خاصی است که بسته به نوع و کاربرد دتکتور مورد استفاده قرار می‌گیرد، مانند آنتن‌ها ،نمایش و غیره LEDها، بوق، پیزو الکتریک، صفحه نمایش و غیره.

آنچه که درباره دتکتور CO یا سنسور های گاز مونوکسید کربن ( CO Gas Detector) باید بدانیم

در این بخش به بررسی هرآنچه که لازم است در باره دتکتور یا سنسورهای گاز مونوکسید کربن ( CO Gas Detector) بدانیم، خواهیم پرداخت.
سنسور های گاز مونوکسید کربن در اصل یک سنسور الکتروشیمیایی است که دارای دو صفحه  آند و کاتد و محلول الکترولیت است.

ساخت دتکتورهای جدید CO باعث گردیده است که این دتکتور از حالت صنعتی به دتکتور های خانگی هم تبدیل شود. تحقیقات انجام شده پیرامون حریق ثابت کرده است که تمامی حریق های خانگی تولید گاز CO2 می نمایند، این مطلب در نرم افزارهای موجود کاملا مشهود است، بنابراین جایگزینی دتکتور CO به جای دتکتور دودی امری بسیار معقول و پیشنهاد استاندارد UL2075 می باشد.

هم چنین سنسور های گاز مونوکسید کربن جدید با طول عمر بالای ۵ سال با آژیر سرخود و باطری پشتیبان و قابلیت تنظیم حساسیت از 10 تا 999 PPM را داشته و امکان وصل به پنل اصلی اعلام و اطفای حریق را دارا می باشد.
هم چنین در صورت کم شدن عمر باطری، سیستم هشدار آن به کار می افتد.
دتکتور CO یا CO2 به تمامی عوامل بی تفاوت بوده و فقط به منابع تولید گاز CO حساس می باشد.

درهنگام نصب دتکتور CO در سقف، تمامی استانداردهای مربوط به دتکتور دودی رعایت می گردد و در تنظیم حساسیت بایستی مقدار آن به حدی باشد که در حریق فعال شود نه به واسطه ی روشن کردن تجهیزاتی مانند آبگرمکن یا کشیدن سیگار و غیره
استاندارد ملی ایران به شماره ١٣١٧٢ مربوط به سنسور های گاز مونوکسید کربن
استاندارد ملی ایران به شماره ١۴٢٠٠ مربوط به دتکتور های نشت گاز های قابل اشتعال متان پروپان و بوتان
جهت اطلاع از ضوابط و دستور العمل استفاده از دتکتور های گازی میتوانید به استاندارد های ذکر شده سازمان ملی استاندارد مراجع نمایید.

نکاتی در خصوص محل نصب سنسور های هشداردهنده گاز مونوکسید کربن co که باید به آن توجه کرد

1- سنسور های گاز مونوکسید کربن رادر دسترس کودکان قرار ندهید و به هیچ عنوان به آنان اجازه ندهید به آن دست بزنند .
2- سنسورهای گاز مونوکسید کربن رادر اتاق خواب یا راهروی نزدیک به محل خواب نصب نمایید،دقت ویژه داشته باشید که صدای آن در محل خواب شنیده شود.
3- در منازلی با سطوح مختلف (مانند دوبلکس) در هر طبقه باید یک دستگاه هشدار دهنده گاز CO نصب گردد.
4- هشدار دهنده گاز CO باید حداقل ۱٫۵ متر از دستگاه های حرارت زا (بخاری ، اجاق گاز ، آبگرمکن و …) و ۳۰ سانتی متر از سقف فاصله داشته باشند.
5- هشدار دهنده گاز CO در محلی نصب شوند که چراغ قرمز و سبز آن براحتی قابل رویت باشد.
6- مطمئن شوید که تمام مجاری ورود هوا به دستگاه هشدار دهنده بدون مانع هستند.
7- هشدار دهنده ها در محل هایی که هوا راکد است ( داخل سقف کاذب،داخل شیروانی) نصب نشوند.
8- هشدار دهنده ها را در مسیر جریان هوای کولر یا پنکه نصب نکنید.
9- هشدار دهنده ها را در مسیر تهویه هوا یا نزدیک درب و پنجره که به بیرون باز میشود نصب ننمایید.
10- هشدار دهنده ها را از محیط های آلوده که دارای گرد و غبار ، روغن یا چربی هستند (آشپزخانه ها ،گاراژها و اتاق و…) دور نگه دارید.
11- هشدار دهنده گاز CO را از محیط های مرطوب مانند حمام دور نگه دارید و بر روی آن از اسپری استفاده نکنید.
12- هشدار دهنده گاز مونوکسید کربن را در مکانی که دمای آن کمتر از ۴٫۴ درجه سانتی گراد یا بیش از ۳۷٫۸ درجه سانتی گراد است نصب ننمائید.
13- هشدار دهنده گاز مونوکسید کربن را از پشت پرده یا اثاثیه نصب ننمائید.

گاز منوکسید کربن باید بتواند خود را به هشدار دهنده برساند تا به طور دقیق این گاز تشخیص داده شود.

ﺿﻮاﺑﻂ اجرای دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ

در این بخش درباره ﺿﻮاﺑﻂ اجرای دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در ﻣﺤﻴﻂ ﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ توضیح خواهیم داد.

اﺑﺰار دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ اﮔﺮﭼﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﻳﺶ ﺿﺮﻳﺐ اﻃﻤﻴﻨﺎن و اﻳﻤﻨﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻧﺼﺐ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺳﺮوﻳﺲ ﻣﻨﻈﻢ دوره ای وﺳﺎﻳﻞ ﮔﺎزﺳﻮز( ﻳﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﻫﺎی فسیلی ) و ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن ﻣﺮﺗﺐ دودکش ﻫﺎ ﻧﻤﻲﺷﻮد.

ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺳﻢ ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺛﺮات ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺮاﻳﻂ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ اﻓﺮاد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آﺷﻜﺎرﺳﺎز ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ کرﺑﻦ ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه ﺑﺮ اﺳﺎس اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎی ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻛﺎﻣﻠﻲ را ﺑﺮای اﻓﺮاد دارای شرایط ﭘﺰﺷﻜﻲ خاص فراهم ﻛﻨﺪ.
دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ ﺑﺮای آﺷﻜﺎرﺳﺎزهای دودی ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﻲ آﻳﻨﺪ.

ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ

ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻳﻚ ﮔﺎز ﺑﻲ رﻧﮓ و ﻏﻴﺮ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ در دﺳﺘﻪ ﻣﻮاد ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﺧﻔﻪ ﻛﻨﻨﺪه ﻗﺮار دارد. و آﺛﺎر ﺳﻤﻲ آن ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻫﻴﭙﻮﻛﺴﻲ( ﻛﻤﺒﻮد اﻛﺴﻴﮋن درﺑﺎﻓﺖ ﻫﺎی ﺑﺪن ) اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ در ﻣﻌﺮض اﻳﻦ ﮔﺎز اﺳﺖ.
ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﻮد و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎرج وارد ﺷﻮد . ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺳﻄﺢ ﻧﺮﻣﺎل ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در ﻣﻜﺎن ﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ، اﻧﺪازه ﮔﻴﺮی ﺷﺪه در بازه ﻫﺎی زﻣﺎﻧﻲ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ ۲۴ ﺳﺎﻋﺖ کمتر از ppm 10 اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ در ﺷﺮاﻳﻂ واروﻧﮕﻲ ﻫﻮا ﺳﻄﻮح ﺑﺎﻻﺗﺮی از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ.
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺎز ﺷﻬﺮی ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺎﻣﻞ مقدار ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻗﺒﻞ از اﺣﺘﺮاق باشد.
ﻧﺴﺒﺖ ها و ﺗﺮﻛﻴﺒﺎت ﻣﺤﺼﻮﻻت اﺣﺘﺮاق سوخت ﻫﺎی ﻛﺮﺑﻨﻲ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﻧﻮع ﺳﻮﺧﺖ و ﺷﺮاﻳﻂ اﺣﺘﺮاق دارد.
ﻏﻠﻈﺖ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮاﻳﻨﺪﻫﺎی اﺣﺘﺮاق ﺗﻮﻟﻴﺪ می ﺷﻮد. ﮔﺎزﻫﺎی ﺧﺮوﺟﻲ از اﺣﺘﺮاق ﻣﻮاد ﺟﺎﻣﺪ و ﺳﻮﺧﺖ ﻫﺎی ﻣﺎﻳﻊ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﻏﻠﻈﺖ ﻫﺎی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ باشد:ﺳﻄﻮﺣﻲ از ppm 20000 ﺗﺎ ppm 50000 (۲ تا ۵ درصد) ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه نیست.
ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺮﻋﻜﺲ در دودﻛﺶ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در ﺑﺮﺧﻲ از ﺷﺮاﻳﻂ آب و ﻫﻮاﻳﻲ، در ﺗﺠﻬﻴﺰاﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻮای ﻻزم ﺑﺮای اﺣﺘﺮاق را از ﻓﻀﺎی داﺧﻞ ﺑﻨﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، رخ دﻫﺪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻳﻚ ﭘﺪﻳﺪه ﻣﻮﻗﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﺮﺧﻲ از اﻧﻮاع ﻣﺸﺨﺺ ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﻧﮕﻬﺪاری ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ رخ دﻫﺪ.
ﻏﻠﻈﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ می تواند در ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ، ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻧﺎدرﺳﺖ وﺳﺎﺋﻞ ﮔﺮم ﻛﻨﻨﺪه، ﻋﺪم وﺟﻮد ﻫﻮای ﺗﺎزه ﻛﺎﻓﻲ در ﻓﻀﺎی ﺑﺴﺘﻪ، دودﻛﺶ ﻫﺎ و درﻳﭽﻪ ﻫﺎی ﻣﺴﺪود اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮد.

ﻣﻨﺎﺑﻊ ﮔﺴﺘﺮده دﻳﮕﺮی از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در ﺧﺎﻧﻪ وﺟﻮد دارد که از اﻳﻦ ﻣﻴﺎن میﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻮارد زﻳﺮ اﺷﺎره کرد:
1. ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻧﺎدرﺳﺖ دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎی اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪه ازسوخت های ﻓﺴﻴﻠﻲ
2. اﺟﺎق ها یا ﻛﻮرهﻫﺎی اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻨﺪه از ﺳﻮﺧﺖ چوبی
3. ﺷﻮﻣﻴﻨﻪﻫﺎ
4. روﺷﻦ ﻣﺎﻧﺪن اتومبیل ها در ﮔﺎراژ
5. ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻤﻠﻲ ﭼﻮن ﭼﻤﻦ زنﻫﺎی ﺑﻨﺰﻳﻨﻲ و ژﻧﺮاﺗﻮرﻫﺎی ﻣﻮﻟﺪ برق
6. ﺑﺎرﺑﻴﻜﻴﻮﻫﺎ
در ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻫﺎی ﻫﻮای ﮔﺮم ﻣﻌﻴﻮب، ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﻤﻜﻦ است در اتاقﻫﺎی دورﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﭘﺨﺶ شود.
ﮔﺎز ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻮا ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪه و از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺗﻬﻮﻳﻪ ﺑﻪ واﺣﺪﻫﺎی دﻳﮕﺮ ﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺳﺮاﻳﺖ ﻛﻨﺪ.

ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺷﻮد ﻛﻪ منقل های ﻛﺒﺎب (ﺑﺎرﺑﻴﻜﻴﻮﻫﺎ) ﻛﻪ از ذﻏﺎل اﺳﺘﻔﺎده می ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻴﺰان ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﻻﻳﻲ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺮﻓﺎ در ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮارﮔﻴﺮﻧﺪ.
ًﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﻋﻤﺪه ﮔﺎزی ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪه در ﺣﺮﻳﻖ ﻫﺎی ﻧﺎﺷﻲ از ﺳﻮزاﻧﺪن ﻛﻨﺘﺮل ﻧﺸﺪه ﻣﻮاد ﻛﺮﺑﻨﻲ اﺳﺖ. ﻏﻠﻈﺖ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻣﺎده، ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﻮزاﻧﺪن و … ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﺷﻮد.
اﺳﺘﻌﻤﺎل دﺧﺎﻧﻴﺎت ﻏﻠﻈﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ را ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ.

ﻳﻚ ﻣﻨﺒﻊ اﺻﻠﻲ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در ﻣﺤﻴﻂ های غیر ﺻﻨﻌﺘﻲ، اﺣﺘﺮاق ﻣﻮﺗﻮر است. ﻏﻠﻈﺖ ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ در اﮔﺰوز معمولا در ﻣﺤﺪوده ۱ ﺗﺎ ۳ درﺻﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺪ ﻧﮕﻬﺪاری ﻳﺎ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻧﺒﻮدن ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻪ ۷ درﺻﺪ ﻧﻴﺰ می رسد.
ﮔﺎز ﺧﺮوﺟﻲ از ﻣﻮﺗﻮرﻫﺎی اﺣﺘﺮاق داﺧﻠﻲ ( ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل وﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ و ژﻧﺮاﺗﻮرﻫﺎی ﻣﻮﻟﺪ ﺑﺮق ) ﻛﻪ در ﻓﻀﺎی ﺑﺴﺘﻪ راه اﻧﺪازی ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻄﻮح ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ از ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ را ﺗﻮﻟﻴﺪ می ﻛﻨﻨﺪ.
در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی دارای ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺼﺮف (ﻣﺎﻟﻚ) و چند ﻃﺒﻘﻪ، ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪه در ﻳﻚ ﻣﺤﻮﻃﻪ می ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮی از ﺑﻨﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻧﺸﺖ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺳﻘﻒ، ﺑﻴﻦ ﻃﺒﻘﺎت، در ﻃﻮل داﻛﺖ ها و در دودﻛﺶ ﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮک.

ﻧﺼﺐ دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ

ﺗﺠﻬﻴﺰات دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺳﺎزﻧﺪه ﻧﺼﺐ ﺷﻮﻧﺪ.
ﻻزم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎزﻧﺪه دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺑﺮای ﻧﺼﺐ ﺻﺤﻴﺢ و اﻳﻤﻦ دﺳﺘﮕﺎه اراﺋﻪ دﻫﺪ. اﻳﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ از ﻧﺼﺐ و ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری از دﺳﺘﮕﺎه ﺑﻪ دﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪه شود.
آﺷﻜﺎرﺳﺎز و ﻳﺎ اﺑﺰار ﻫﺸﺪار دﻫﻨﺪه ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ روی دﻳﻮار و ﻳﺎ ﺳﻘﻒ و ﻳﺎ ﻣﻜﺎن دﻳﮕﺮی ﻛﻪ در دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺳﺎزﻧﺪه ذﻛﺮ ﺷﺪه ﻧﺼﺐ ﺷﻮد.
اﻓﺮاد ﻧﺼﺎب دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ دارای ﺻﻼﺣﻴﺖ در ﻧﺼﺐ، ﺑﺎزرﺳﻲ و ﺗﺴﺖ اﻳﻦ دستگاه ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
دﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻧﺼﺐ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺷﺮاﻳﻂ وﻟﺘﺎژ، دﻣﺎ و رﻃﻮﺑﺖ آن ﺧﺎرج از ﺣﺪ ﻣﺠﺎز ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎزﻧﺪه ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﻣﻜﺎن ﻗﺮار ﮔﻴﺮی دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ارزﻳﺎﺑﻲ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﺎﻟﻘﻮه ﻣﺤﻴﻂ و ﺟﺮﻳﺎن ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ، رﻃﻮﺑﺖ، دﻣﺎ، ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر، و ﻳﺎ دود و ﺑﺨﺎر و ﮔﺎز دستگاه ﻫﺎی اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ و مکانیکی ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﻮد ﺗﺎ از ﺑﺮوز ﻫﺸﺪارهای ﻛﺎذب ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی شود.

دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎی دتکتورهای ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﺑﺎﻳﺪ در ﺷﺮاﻳﻂ ذﻛﺮ ﺷﺪه در دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺳﺎزﻧﺪه ﻧﮕﻬﺪاری شوند.

ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺎﻳﺪ در دﺳﺘﻮرالعمل خود موارد زیر را ذکر نماید:
1. دستورالعمل نصب
2. دستورالعمل کارکرد
3. دستورالعمل تست
4. دستورالعمل نگهداری
5. دستورالعمل تعویض و سرویس
6. ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ در ﺷﺮاﻳﻂ ﻫﺸﺪار ﮔﺎز ﻣﻮﻧﻮاﻛﺴﻴﺪ ﻛﺮﺑﻦ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﻴﭻ دودی وﺟﻮد نداشته باشد.
7. اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم در ﻣﻮرد ﻧﺤﻮه ﻋﻤﻠﻜﺮد در ﻫﻨﮕﺎم ﻫﺸﺪار ﮔﺎز مونواکسید ﻛﺮﺑﻦ
8. ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺼﺐ از دستگاه های سوخت سوز